Twee jaar geleden kwam “Old Light” uit.

Dat was toen de tiende H.T. Roberts’ plaat.

Met de songs in hun meest uitgepuurde vorm: enkel Ht op gitaar of banjo en zang en oude vriend Bruno Deneckere op tweede gitaar en tweede stem.

Meer vroeg het niet en meer werd het dus ook niet.

Voor veel mensen was het de beste H.T. Roberts’ plaat.

Eén recensent vond zelfs:

“…nu met als voorlopige climax “Old Light”. Het al even voorlopige chef-d’oeuvre van een artiest wiens materiaal eigenlijk al jarenlang schreeuwt om veel ruimere erkenning. Het heeft allemaal best wel iets van een nu-of-nooit-moment. Nóg mooier dan dit mag je ze naar onze bescheiden mening van Roberts überhaupt niet meer verwachten. Hiermee zet hij immers definitief z’n voet naast die van groten der aarde als een Townes Van Zandt en een Guy Clark. That good? That good indeed!” (ctrl-alt counrty).

Niet mis, dit, en ook de concerten werden door iedereen die er bij was zeer gesmaakt.

We zijn ondertussen dus twee jaar verder maar we hebben het gevoel dat we hier nog helemaal niet mee uitgespeeld zijn. Integendeel: we hebben een opvolger klaar: “Stalemate Days”.

Opnieuw was eenvoud het ordewoord. Want eenvoud laat ruimte voor verbeelding.

Jouw verbeelding.